Escoitemos o río
Estades nun dos puntos máis importantes deste paseo. O Muíño de Francuín. Este era un muíño no que vivía a familia que o coidaba!
Despois do muíño, o camiño continúa por onde sinala este panel. Cruzaredes esa pontiña pequena con moito tino e acompañados dunha persoa adulta e atoparedes uns paneis con máis información sobre os muíños.
Antes de continuar, podedes botar un ollo por todo este espazo, onde hai outras edificacións da familia do muíño.
Aquí había moita vida e facían moitas cousas: había unha forxa, tiñan animais… Tamén podedes entrar a ver e imaxinar como vivían nesta casa-muíño e escoitar algunhas cousas que nos contou o último neno que viviu nel!
“Entón que?… Xa sabes que era o que viñan facer os nosos avós e avoas?… Pois viñan traer o gran ao muíño para que llelo moeran e levar a foriña!
Por suposto! Como che dicía, aquí viviu tamén xente, que se asentaba ao lado do río por un dos máis importantes usos da auga: a enerxía que leva corrente abaixo e que axuda a acender a electricidade ou a moer o gran para comer. Primeiro levaban o gran e logo íano buscar.
Manolo foi unha das últimas persoas que viviu nesta casa-muíño, que non hai tanto tempo, non sería moi diferente a onde ti vives”.
Antes de marchar, Manolo ten unha pregunta para ti:
O muíño a moer
Cando se di “collinos polo rabo” túrraselle con suavidade polo pelo ao/á cativo/a e cando se pronuncia “collinos pola orella” túrraselle por unha orella:
O muíño a moer
e os ratiños a comer.
Collinos polo rabo
e boteinos nun tellado.
Collinos pola orella
e boteinos á canella.